Vanuit alle hoeken worden we als verpleegkundige gesteund door cadeaus van kleine en grote bedrijven. Aan eten geen gebrek, tijdens je dienst wordt er voor eten gezorgd, maar ook daarbuiten. Zeker in een stad als Amsterdam, staat er op iedere hoek van de straat wel een restaurant voor je klaar met een mooi initiatief voor zorgpersoneel. En dat terwijl ze het zelf ook niet makkelijk hebben in deze tijd. Wat het bijzonder maakt is dat iedereen op z’n eigen manier iets doet.
Voor de hoofdingang van OLVG oost is een zelfgemaakt brievenbus opgehangen waar kinderen een tekening in kunnen stoppen. Deze worden vervolgens op een wand in het ziekenhuis tentoongesteld, waar iedereen die langsloopt van kan genieten. Het personeel van OLVG, maar ook patiënten op weg naar huis.
We leven in een roerige tijd. De COVID-19 crisis is een ijkpunt in de (Nederlandse) geschiedenis. Het Historisch College FNI/V&VN wil er voor zorgen dat ook de cruciale rol van de verpleegkundigen in deze crisis goed worden gedocumenteerd.
Bekijk dit dossier
We leven in een roerige tijd. De COVID-19 crisis is een ijkpunt in de geschiedenis. Het Historisch College FNI wil er voor zorgen dat ook de cruciale rol van de verpleegkundigen in deze crisis goed worden gedocumenteerd.
Uit ervaringen van verpleegkundigen, verzorgenden en verpleegkundig specialisten kunnen we lessen trekken voor de toekomst. Of je tijdens deze pandemie nu op de Intensive Care werkt, de Spoedeisende hulp, in een verzorgingstehuis of in de wijk. Wij zijn geïnteresseerd in ieders verhaal.
Wij zijn ook op zoek naar objecten die deze verhalen vertellen. Denk hierbij aan zelfgenaaide maskers of posters met bemoedigende boodschappen. Heb je foto's, video- of audiobestanden? Deze kunnen apart worden ingestuurd naar fni@venvn.nl. Wij zorgen ervoor dat deze goed worden bewaard en beschikbaar zijn voor toekomstige generaties.
Jouw bijdrage wordt op deze manier onderdeel van het verpleegkundig erfgoed.
NB. Je hoeft jezelf niet te registreren op de website om wat te plaatsen. Het delen van jouw ervaring kan in het volgende paneel.
Hij hapt naar adem, zijn gehele toestand gaat hard achteruit. Alles wat wij voor hem kunnen doen, hebben we gedaan. Alles wat voor hem nu nog belangrijk is, is liefde. familie en samen. Angstig kijkt hij mij aan terwijl ik hem rustig probeer te krijgen, hem over zijn hand wrijf en door mijn beslagen bril hem geheel observeer.
Op de gang kleed zijn vrouw zich volledig aan. Handschoenen, schort, mondkapje en een spatbril. Ze stormt binnen en loopt naar het bed. En enorme emotie aan verdriet walmt de kamer binnen. Ze laat zich over hem heen vallen. ‘Ik kan je toch nog niet missen mijn jongen’
Je ziet de onmacht omdat hij nog zoveel wil zeggen maar dit door zijn slechte toestand niet meer lukt. Zijn hand legt hij op de wang van zijn vrouw en zij pakt deze met haar beide handen vast. De tranen die onder haar spatbril vandaan lopen verdwijnen in haar mondkapje. ‘Zuster wil je ons niet alleen laten’
Tien minuten lang praat ze tegen hem, hoeveel ze van hem houdt, wat hij voor haar heeft betekend en dat ze niet kan voorstellen wat ze zonder hem moet. De net nog zo angstige man heeft nu een volledige rust over hem heen.
Langzaam wordt zijn hand slap en zakt terug op zijn bed. Zijn ogen vallen dicht en dan is het stil. Ondanks de herrie van het hard werkende zuurstof apparaat die hem zo lang als kon probeerde te ondersteunen is het nu stil, oorverdovend stil.
Zijn vrouw barst in tranen uit en laat zich weer over hem heen vallen. Machteloos kijk ik toe hoe haar verdriet zich nestelt in haar hele lichaam. Ik stap naar haar toe en wrijf met mijn handen omringt door handschoenen over haar rug in een poging wat troost te bieden.
‘KUT CORONA’ roept ze en ik voel volledig met haar mee...
Vraag ik als ik mijn hoofd langs de deurpost en de deur naar binnen wring. 'Ja hoor, best' mompelt hij. Niet echt.. zeg ik terug. Zijn blik haalt hij van zijn beeldscherm af. De wallen vormen een maantje onder zijn ogen en het valt mij op dat hij een wat grijzere coupe heeft gekregen in de afgelopen maanden.
'Nee je hebt gelijk, het is een beetje druk. Maar anders verveel ik mij ook maar.' Samen lachen we erom en grappen nog even verder. Gelukkig breekt onze droge humor zo nu en dan de dag.
De afgelopen maanden is het voor ons maar ook voor onze managers een enorme zware kluif geweest.. en nog! Want het werk achter de schermen valt ook echt niet mee.. De keuzes die ze moesten maken, het bereikbaar zijn, de vele uren werk, de druk op de schouders en het verdriet, angst en de spanning bij de collega’s en cliënten.
Op de werkvloer was en is het enorm heftig en zal dat nog wel even zo blijven.
Maar zag jij het ook? Die manager die voor de 5e of zelf 6e week non-stop achter elkaar aan het werk was? Die nog steeds hard bezig was toen jij naar huis ging? De manager die jij kon bellen al was het 23:00 ‘s avonds? Die soms onmogelijke keuzes moest maken waar altijd mensen het niet mee eens zijn? Ik denk mij in dat, ook dit voor hun, alles behalve makkelijk was en is.
Want het zorgpersoneel staat dan wel in de frontlinie maar ik ben blij dat ik soms kan terugvallen op de veilige basis.
Nou ik heb respect voor je hoor! Zeg ik. ‘Ach dat vind ik lief’ mijn uitspraak doet hem duidelijk wat. ‘Ja het is mijn werk hè’
Ik zou niet graag in jouw schoenen willen staan hoor! Zeg ik zonder twijfel.
‘En ik niet in die van jou’ zegt ook hij zonder twijfel.
Serieus kijkt hij mij aan en zegt:
‘Ik kan niet zonder jou en jij kan niet zonder mij!’ En ik geef hem helemaal gelijk: Dat is zorg, met elkaar!
Ik ben juist blij dat er wat rust en structuur ontstaat in deze tijd van enorme chaos van angst, verdriet, spanning en hectiek.
Ondertussen is in onze regio het virus aardig verzwakt en lijkt de druk langzaam wat minder te worden. Nu zitten we in de periode waarin het spannend is om met elkaar stappen te zetten naar versoepeling.
Ondertussen ben ik blij dat alles stapje voor stapje terug gaat naar iets minder spanning op de denkbeeldige ballon. En dat alle regels en emoties zoals ze bij de start kwamen niet als dezelfde
Ondertussen is het bijna raar om te zeggen dat ik bijkom van een versnelling terug. Even geen weken van 50, 60, 70 of zelfs 80 uur werken in de week.
Ondertussen kunnen de meeste mensen wel indenken wat voor gevoel we hebben gehad en in welke situatie wij als zorgverleners de afgelopen tijd hebben gezeten. Bedenken wat we hebben moeten doen maar zeker ook hebben moeten laten.
Ondertussen wil iedereen wel weer snel door naar het normale leven, genoeg geklapt en waardering uitgesproken? Soms ben ik blij dat een ander het niet heeft hoeven mee maken. Om mensen weg te zien glijden, het verdriet te moeten voelen van de achtergebleven familie en de spanning en angst dagelijks mee te dragen.
Ondertussen hoor ik niet anders roepen ‘Snel weer naar normaal’ en ik? Ik hoop dat we ooit weer naar normaal kunnen maar ik geniet ondertussen vooral van een beetje lucht!
Mij is altijd geleerd dat weglopen en makkelijke manier is om onder dingen uit te komen.
Weglopen
Is dan misschien makkelijk maar het lost niets op.
Weglopen
Betekent dat je iemand in de steek laat.
Weglopen
Wij als zusters kunnen dat niet.
Want als wij Weglopen?
Als iemand ons nodig heeft?
Weglopen
Als iemand afhankelijk is van ons.
Weglopen
Als iemand zijn laatste adem uitblaast.
Weglopen
Als ik zelf verdriet heb, als ik oververmoeid ben of stiekem zelfs een beetje bang.
Weglopen
Nee wij lopen niet weg, wij blijven staan. Zo lang als we kunnen.
Weglopen
Nee. Wij laten niemand in de steek.
Hoi, Ik werkte op Zorghotel Udensduyn als bbl leerling verpleegkundige op de neurorevalidatie toen besloten werd dat we een cohort zouden worden. Ik volg de opleiding aan het ROC Nijmegen. Het ROC heeft een verhalenbundel gemaakt met ervaringen van leerlingen en stagiaires. Onderstaand mijn inbreng: Een stukje schrijven over de afgelopen weken. De eerste keer dat me dit gevraagd werd heb ik het afgewimpeld. Ik zat er nog middenin, was er echt nog niet aan toe om het op papier te zetten. En nu vanochtend weer de vraag. Wellicht is het leerzaam voor anderen. Ja, misschien wel maar het komt zó dicht bij mijn gevoel.
En dan bedoel ik ook: heb ik zorg kunnen verlenen zoals ik vind dat iedereen zorg verdient? Ik heb zoveel meegemaakt, waar moet ik beginnen? Bij het moment dat ik op vrijdag ochtend mijn laatste gewone patiënt op de taxi zette, op weg naar een voor hem totaal onbekend nieuw huis, zonder zijn “eigen” verpleegsters. Of bij het moment, 1 uur later, dat ik volledig ingepakt met mijn collega’s zenuwachtig zit te wachten op de 1e corona patiënt vanuit het ziekenhuis. Zenuwachtig omdat we totaal niet weten wat we moeten verwachten. Ja, wel een klein beetje, we zijn gebriefd. Maar toch spannend! Moet ik wat vertellen over de patiënten, elk met hun eigen verhaal? De drukte in de ochtend? De onzekerheid dat je bij aanvang van je dienst niet weet welke van je patiënten er nog zijn? Zorgen zonder zorgplan? Werken met huisartsen die het team komen versterken en op een, ook voor hen totaal onbekende, “nieuwe” manier aan het werk zijn? Dat je door tijdgebrek niet altijd goed over kunt dragen? Het in de auto zitten en dan voor jezelf nog afvinken of je alles wel goed hebt achtergelaten? Het niet altijd kunnen volgen van protocollen en richtlijnen. Of juist over het familie contact. Het dagelijks terugbellen van vaders, moeders, zoons en dochters die blij waren met elk nieuwtje en hoop probeerden te putten uit elk gesproken woord. Soms fijn, vaak zwaar maar altijd waardevol! Het idee van het kamernummer vermelden op een a4’tje en dit plakken op de ramen zodat er gericht gezwaaid kon worden? En dan zwaaien en beeldbellen tegelijkertijd. Momentjes proberen te vinden waar mensen weer wat energie van krijgen. Maar ook patiënten die wakker werden uit een coma en hier niets meer van af wisten. Ze gingen slapen in Den Bosch en werden wakker in Leeuwarden. Zuster, waar ben ik nu? In Uden meneer. U bent in Uden en we gaan ervoor zorgen dat u snel weer opknapt. Totaal gedesoriënteerd maar langzaam knappen ze op. Wetende dat ze nog een lange weg te gaan hebben, maar ze zijn er nog. Soms kon het ineens snel gaan. Die curve waar je over hoorde, die verslechtering, hij was er echt en je zag hem vaak niet aan komen. Klinisch redeneren, zo belangrijk. Maar met covid19 ineens een heel stuk lastiger. Het echtpaar dat onafhankelijk van elkaar opgenomen werd. Zij op de ene verdieping vanuit huis en hij een week later vanuit het ziekenhuis waar hij 3 weken had gelegen. Samen opknappen, uiteindelijk in 2 kamers naast elkaar komen te liggen en na verloop van tijd eindelijk weer samen kunnen lunchen. Ja we hebben ook positieve dingen meegemaakt. De disciplines die allemaal bijspringen en alle “extra handen in de zorg” waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Mijn praktijkbegeleider die ineens als coördinator op mijn afdeling kwam werken. Mijn SLB ’er van de IG3 opleiding die ik in moest werken. De school was dicht, dus ze had zich opgegeven! Geweldig… De ambulances die af en aan kwamen rijden, mensen af leverden, soms zonder kleding en medicijnen. Regel het maar… Hoe warm zo’n pak is en hoe fijn het is om dit na 3 uur eindelijk uit te kunnen doen. Zoveel te vertellen en hoe meer ik opschrijf hoe meer ik me weer herinner… Collega’s die voorheen geen collega’s waren, samen met collega’s die je ineens op een heel andere manier leert kennen. De manager, ga er maar aan staan, die haar hele “huis” in 1 week tijd moest omturnen en alle neuzen, op de loonlijst en ingehuurd, dezelfde kant op moest krijgen. Samensterk, voor mij heeft het zo’n lading gekregen! Ik kan met zekerheid zeggen dat wij samen ontzettend sterk zijn. Als het er op aankomt is de samenwerking goed. Samenwerken als team, met disciplines, met ziekenhuizen en in de maatschappij. Met elkaar en voor elkaar…
Wij 2e-jaars verpleegkundige-studenten van het Alfa-college, willen jullie graag vertellen over hoe onze studie eruit ziet in de coronacrisis. Wij hebben vijf dagen in de week les, waarvan we één dag in de week fysiek naar school gaan, van 12.00 tot 20.30. Dit is voor de meeste van ons een lange dag. De rest van de week zitten we thuis achter ons bureautje voor ons computerschermpje aan de online les, soms dagen van 9.00 tot 16.30. We zijn natuurlijk nog maar een maand onderweg, maar we merken nu al dat het moeilijk is om in deze tijd de motivatie vast te houden. Want hoe doe je dat als je de hele dag achter een schermpje zit?
We merken dat we de interactie missen, het samen in een klas zitten en de stof behandelen. Op die manier is het een stuk leuker en ook een stuk makkelijker om de stof op te nemen. Maar helaas moeten we het hier voorlopig mee doen. We proberen samen met de docenten uit te vogelen hoe we de online lessen het beste aan kunnen pakken. Hoe maken we de lessen leuker? En hoe zorgen we ervoor dat we de motivatie vasthouden? Hoe zorgen we ervoor dat we de lesstof goed opnemen? Ook is het maar afwachten hoe onze stages er over een tijdje uit gaan zien. Gaan de stages wel door? En waar gaan we stage lopen in deze tijden? En hoe gaat dat? Het is een spannende tijd voor ons, zoals het waarschijnlijk voor alle andere studenten ook zo is. Het onderwijs veranderd van dag tot dag i.v.m. de maatregelen. Hoe zal het onderwijs er over een paar weken uitzien? Met vriendelijke groeten, Studenten 2e-jaars Carlijn van Eekelen, Larissa van der Ploeg, Iris Bonder, Soraya Olsuin, Martijn Hermse, Janique Ritzema.
De voor jou geselecteerde dossiers verschijnen naast elkaar. Je kunt via het pijltje in de rode balk aan de zijkant van het dossier verder klikken.
Reacties
Monique Nijs 24-08-2020
Hartstikke trots op mijn zoon . 23 jaar en verleden jaar afgestudeerd verpleegkundige met de missie om op de ambulance te willen werken maar helaas hebben de arrogante artsen van de chirurgie gemaakt dat hij 'even helemaal klaar" is met het ziekenhuis en neemt (als studie stop) een baan aan op een drukke afdeling in het verpleeghuis. Al snel overlijden er in febr/maart 4 bewoners maar omdat de Corona nog een'ver van ons allemaal bedshow 'is, word gedacht aan overlijden door eigen onderliggend lijden .Als er weer 2 ouderen dreigen te overlijden worden deze positief getest op Covid-19 en al snel is het hek van de dam en in mum van tijd is van de afdeling een Cohortafdeling gemaakt. Omdat alles en iedereen Covid ziek wordt, wordt de hulp van het leger ingeroepen want het hele team ligt op zijn gat. Mijn zoon slaapt, eet en werkt en pionieren moeten ze want er is nog weinig bekend over het virus en er moet doorgegaan met redderen en er overlijden nog veel meer bewoners.. Hij maakt, vanaf het begin, onderdeel uit van het, in het leven geroepen, crisisteam en ook wanneer hij zelf Covid-19 heeft, gaan bij hem op zijn studentenkamer de zoom crisis beraden gewoon door. Natuurlijk laat ik hem weten dat, wanneer hij naar huis wil komen, ik alles uit mijn eigen verpleegkundige handen zal laten vallen om voor hem te zorgen. Maar hij slaat zich er dapper doorheen, daar in zijn eentje op die kamer. Zijn zus en ik brengen afwisselend boodschappen die we in een tas voor zijn deur zetten , hem dan opbellen, waarna hij met mondkapje en handschoenen aan in de deuropening verschijnt om de boodschappen in ontvangst te nemen. Mijn moeder hard huilt als ik weg fiets maar wat ben ik trots op deze zorgheld. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en naast zijn coördinerende diensten, geeft hij voorlichting en maakt hij zich, met zijn team op, voor de mogelijke tweede golf. Zoon ,wat ben ik trots op jou Jij bent mijn allergrootste zorgheld !