Gaat het nog? - Eva Koenraadt

Vraag ik als ik mijn hoofd langs de deurpost en de deur naar binnen wring. 'Ja hoor, best' mompelt hij. Niet echt.. zeg ik terug. Zijn blik haalt hij van zijn beeldscherm af. De wallen vormen een maantje onder zijn ogen en het valt mij op dat hij een wat grijzere coupe heeft gekregen in de afgelopen maanden. 

'Nee je hebt gelijk, het is een beetje druk. Maar anders verveel ik mij ook maar.' Samen lachen we erom en grappen nog even verder. Gelukkig breekt onze droge humor zo nu en dan de dag. 

De afgelopen maanden is het voor ons maar ook voor onze managers een enorme zware kluif geweest.. en nog! Want het werk achter de schermen valt ook echt niet mee.. De keuzes die ze moesten maken, het bereikbaar zijn, de vele uren werk, de druk op de schouders en het verdriet, angst en de spanning bij de collega’s en cliënten.

Op de werkvloer was en is het enorm heftig en zal dat nog wel even zo blijven.

Maar zag jij het ook? Die manager die voor de 5e of zelf 6e week non-stop achter elkaar aan het werk was? Die nog steeds hard bezig was toen jij naar huis ging? De manager die jij kon bellen al was het 23:00 ‘s avonds? Die soms onmogelijke keuzes moest maken waar altijd mensen het niet mee eens zijn? Ik denk mij in dat, ook dit voor hun, alles behalve makkelijk was en is.

Want het zorgpersoneel staat dan wel in de frontlinie maar ik ben blij dat ik soms kan terugvallen op de veilige basis.

Nou ik heb respect voor je hoor! Zeg ik. ‘Ach dat vind ik lief’ mijn uitspraak doet hem duidelijk wat. ‘Ja het is mijn werk hè’
Ik zou niet graag in jouw schoenen willen staan hoor! Zeg ik zonder twijfel.
‘En ik niet in die van jou’ zegt ook hij zonder twijfel.

Serieus kijkt hij mij aan en zegt:
‘Ik kan niet zonder jou en jij kan niet zonder mij!’ En ik geef hem helemaal gelijk: Dat is zorg, met elkaar!