Op de gang kleed zijn vrouw zich volledig aan. Handschoenen, schort, mondkapje en een spatbril. Ze stormt binnen en loopt naar het bed. En enorme emotie aan verdriet walmt de kamer binnen. Ze laat zich over hem heen vallen. ‘Ik kan je toch nog niet missen mijn jongen’

Je ziet de onmacht omdat hij nog zoveel wil zeggen maar dit door zijn slechte toestand niet meer lukt. Zijn hand legt hij op de wang van zijn vrouw en zij pakt deze met haar beide handen vast. De tranen die onder haar spatbril vandaan lopen verdwijnen in haar mondkapje. ‘Zuster wil je ons niet alleen laten’

Tien minuten lang praat ze tegen hem, hoeveel ze van hem houdt, wat hij voor haar heeft betekend en dat ze niet kan voorstellen wat ze zonder hem moet. De net nog zo angstige man heeft nu een volledige rust over hem heen.

Langzaam wordt zijn hand slap en zakt terug op zijn bed. Zijn ogen vallen dicht en dan is het stil. Ondanks de herrie van het hard werkende zuurstof apparaat die hem zo lang als kon probeerde te ondersteunen is het nu stil, oorverdovend stil.

Zijn vrouw barst in tranen uit en laat zich weer over hem heen vallen. Machteloos kijk ik toe hoe haar verdriet zich nestelt in haar hele lichaam. Ik stap naar haar toe en wrijf met mijn handen omringt door handschoenen over haar rug in een poging wat troost te bieden.

‘KUT CORONA’ roept ze en ik voel volledig met haar mee...

De afgelopen maanden is het voor ons maar ook voor onze managers een enorme zware kluif geweest.. en nog! Want het werk achter de schermen valt ook echt niet mee.. De keuzes die ze moesten maken, het bereikbaar zijn, de vele uren werk, de druk op de schouders en het verdriet, angst en de spanning bij de collega’s en cliënten.

Op de werkvloer was en is het enorm heftig en zal dat nog wel even zo blijven.

Maar zag jij het ook? Die manager die voor de 5e of zelf 6e week non-stop achter elkaar aan het werk was? Die nog steeds hard bezig was toen jij naar huis ging? De manager die jij kon bellen al was het 23:00 ‘s avonds? Die soms onmogelijke keuzes moest maken waar altijd mensen het niet mee eens zijn? Ik denk mij in dat, ook dit voor hun, alles behalve makkelijk was en is.

Want het zorgpersoneel staat dan wel in de frontlinie maar ik ben blij dat ik soms kan terugvallen op de veilige basis.

Nou ik heb respect voor je hoor! Zeg ik. ‘Ach dat vind ik lief’ mijn uitspraak doet hem duidelijk wat. ‘Ja het is mijn werk hè’
Ik zou niet graag in jouw schoenen willen staan hoor! Zeg ik zonder twijfel.
‘En ik niet in die van jou’ zegt ook hij zonder twijfel.

Serieus kijkt hij mij aan en zegt:
‘Ik kan niet zonder jou en jij kan niet zonder mij!’ En ik geef hem helemaal gelijk: Dat is zorg, met elkaar!

Ondertussen kunnen de meeste mensen wel indenken wat voor gevoel we hebben gehad en in welke situatie wij als zorgverleners de afgelopen tijd hebben gezeten. Bedenken wat we hebben moeten doen maar zeker ook hebben moeten laten.

Ondertussen wil iedereen wel weer snel door naar het normale leven, genoeg geklapt en waardering uitgesproken? Soms ben ik blij dat een ander het niet heeft hoeven mee maken. Om mensen weg te zien glijden, het verdriet te moeten voelen van de achtergebleven familie en de spanning en angst dagelijks mee te dragen.

Ondertussen hoor ik niet anders roepen ‘Snel weer naar normaal’ en ik? Ik hoop dat we ooit weer naar normaal kunnen maar ik geniet ondertussen vooral van een beetje lucht!