Kl*te corona! - Lydia S

Een jonge vrouw neemt afscheid van haar vader. Opa heeft twee foto's op zijn nachtkastje liggen van de twee kleine "mannen" Zijn kleinzoons. Een lichte glimlach is te zien als ik hun naam noem. Haar vader ligt in een van de vele kamers van de Corona unit. Nauwelijks aanspreekbaar en hij krijgt 15 liter zuurstof toegediend. Na het afscheid nemen vraagt ze aan mij met diep betraande ogen en hortende stem of ik alsjeblieft bij haar vader wil zijn als hij gaat overlijden. Ik beloof het haar, met in mijn achterhoofd de twijfel. Ik heb nog meer mensen liggen in hun laatste levensfase. Ik wil eigenlijk dat helemaal niemand alleen moet sterven. Ik kan haar geen hand geven, geen schouderklopje, geen omhelzing. Ik probeer te troosten met woorden en de blik in mijn ogen. 

Dat is dan ook het enige wat ze van mij kan zien. In deze verdere dienst gebeurd er heel veel, families die overstuur zijn, zieke mensen die binnen worden gebracht. Huilende verpleegkundigen. Her en der medicatie toedienen om te zorgen dat ze comfortabel blijven. Niet angstig, geen pijn, geen onrust. Alsjeblieft denk ik, laat het me lukken. Injecties toedienen, pompen aansluiten, infusen klaarmaken, want ja.. "gewone" zorg gaat ook door. Ik hou die kamer in de gaten. Alle kamers, maar vooral deze, waar ik nét een belofte voor gegeven heb. Gelukkig liggen de kamers dicht bij elkaar en kan ik snel in en uit. Snel is wat overdreven, want het omkleden is niet meer te tellen binnen één dienst. Ik ga weer bij meneer L kijken en besluit nu bij hem te blijven. Ik neem plaats naast zijn bed en hou zijn hand vast. Praat zachtjes over zijn kleinzoons. Hou even zijn schouder vast. Hij is rustig en oogt niet angstig. Ik sta even op en sta in mijn maanpak even voor het raam naar buiten te kijken. Ik kijk neer op de straten, en zie hartverwarmende teksten op spandoeken staan die aan de overkant van de straat hangen. Ik draai mij weer om en zie de realiteit van nu. Ik neem weer plaats op de klapstoel. Leg mijn hand op de zijne en het duurde niet lang meer of hij blaast zijn laatste adem uit. Rustig. Ik haal het zuurstofmasker van zijn gezicht af en draai de kraan dicht. Stilte. Ik hoor mijzelf nog zeggen "goede reis meneer L" . De tweede in mijn (nog lang niet afgesloten) dienst. De dankbaarheid van zijn dochter zal mij nog lang bijblijven. Snel verder, ik heb nog een zware taak te verzetten in deze dienst; er wordt een meneer binnengebracht, een meneer die te horen heeft gekregen te zullen gaan overlijden aan Corona. Waar hij de energie vandaan haalde is wonderbaarlijk, maar deze man is boos, woest op alles en iedereen en is al het "gelul" van de artsen en verpleegkundigen helemaal zat. Hij wil niemand meer zien. Nooit meer. Wil geen afscheid nemen, ook van zijn vrouw en kind niet... Nee, denk ik onmiddellijk. Dát kan natuurlijk niet... werk aan de winkel.. Lydia P.s. #BLIJFTHUIS#alsjeblieft