Gastblogger Femke Bakker over ruim 2 jaar HBO-V

Femke Bakker koos, na 5 jaar als vormgever, voor de opleiding verpleegkunde. Na ruim 2 jaar maakt ze de stand van zaken op. Ze schreef voor ons een gastblog over haar verpleegkundige motivatie.

Inmiddels ben ik net over de helft van mijn opleiding: 2 jaar en 5 weken HBO-V. Ik lees weleens de teksten terug waarin ik mijn motivatie heb verwoord om verpleegkundige te worden. Of eigenlijk waarom ik verpleegkundige wilde worden, want door alles wat ik leer en ervaar tijdens mijn studie moet ik elke keer weer op zoek naar kersverse motivatie. Daarom schrijf ik deze blog over een kleine geschiedenis van verpleegkundige motivatie.

Wonder

Verpleegkunde was vroeger een roeping. Van mijn medestudenten heb ik niet gehoord dat ze een roeping voelen, maar er zijn er wel die hun hele leven al weten dat ze verpleegkundige willen worden. Als kind wilde ik ook zuster worden, maar dat verdween toen ik tiener was. Twintig jaar later kwam de wil terug; op het moment dat ik keek naar wachtende verpleegkundigen in het Erasmus MC en jaloezie voelde. Ik wilde met hen voor de lift wachten.

Op dat moment was verpleegkunde voor mij een mysterieuze wereld waar verpleegkundigen de baas zijn en waarin wonderlijke activiteiten plaatsvinden. Hoe kunnen ze alle ziektes en medicijnen kennen? Waarom gaan ze niet ten onder aan het verdriet van anderen? Hoe overleven ze nachtdiensten? Ik stond er zelf buiten en met mijn verwondering kwam de motivatie om verpleegkunde te studeren, om binnenin die wereld te komen.

Magie

Alles wat ik in het eerste jaar leerde uit boeken en oefen in de skillslabs maakte de mysteries in de verpleegkundige wereld steeds groter. Ik kon er vanuit verschillende perspectieven naar kijken en ik leerde het lichaam en de geest van mensen in onderdelen te benoemen en in theorieën uit te leggen. De verpleegkundige wereld was nog steeds op een afstand, maar ik stond wel iets dichterbij.

Tijdens de eerste stage in het tweede jaar ben ik ineens binnen. Door de praktijkervaring verdwijnt de magie en parallel hieraan verandert mijn motivatie. Want nu ik erbinnen ben, moet ik afwegingen maken tussen bijvoorbeeld een goede werkrelatie met een collega of die collega direct aanspreken op een fout in een handeling. Mijn oorspronkelijke bewondering is die van een buitenstaander en ik zie dat binnenin de verpleegkunde honderden werelden zijn waar ik een standpunt in moet nemen. Een standpunt van een beoefenaar.

Liefde

In de praktijk is er minder tijd om te mijmeren over de wereld waarin ik een professionele verpleegkundige word. Tijdens drukke werkweken lijken externe factoren aan mijn motivatie te morrelen en door de druk vergeet ik door de magische bril naar de verpleegkundige wereld te kijken. Dat vind ik jammer, maar ik verlang niet terug naar de tijd voordat ik studeerde. Tegenwoordig kan ik me verwonderen en met alle kennis en vaardigheden die ik tot nu toe opgedaan heb, iets met die verwondering doen. Als beroepsbeoefenaar kan ik nu ook professioneel van mensen houden en voor ze zorgen, en dat motiveert me gelukkig enorm.

Soms als ik in mijn uniform door het Erasmus MC loop, merk ik dat mensen anders naar me kijken dan wanneer ik er in mijn eigen kleding doorheen wandel. En dan verwonder ik me over het feit dat ik straks sta te wachten voor de lift, samen met de andere verpleegkundigen.