Het noodhospitaal in Maastricht, opgezet door het Nederlandse Rode Kruis, was eigenlijk bedoeld voor het geval er Nederlandse slachtoffers zouden vallen. Het was een voorzorgsmaatregel. Het hospitaal was gehuisvest in een Augustijnenschool. Zo’n 20 Nederlandse verpleegsters hadden zich vrijwillig gemeld om te komen helpen. Aukjen Clewits uit Groningen was een van hen. Om de school als hospitaal te kunnen gebruiken, moest die eerst grondig gereinigd worden. Nu waren verpleegsters wel wat gewend als het om aanpakken ging, maar het vegen en dweilen van de school was zelfs voor hen een onaangename verrassing. Op 2 augustus 1914 was de klus geklaard. Een operatiekamer met elektrisch licht en stromend water, geschonken door de Maatschappij tot Exploitatie van Limburgse Steenkolenmijnen, maakte het hospitaal compleet en klaar voor gebruik.
De Duitse troepen waren aan de opmars naar Parijs begonnen en met de slag om Luik stroomden de gewonden binnen. Rode Kruismedewerkers mochten de slachtoffers binnen een zone van niet meer dan 1 kilometer van de grens ophalen. Hoewel de verpleegsters de grens eigenlijk niet over mochten, deden ze dat toch. Ze waren nieuwsgierig naar wat er op het slagveld gebeurde en riskeerden ongehoorzaamheid. Niet dat ze daar gevechten konden zien, maar wel een grote bedrijvigheid van troepen en het bouwen van noodbruggen over de Maas. Al snel was het noodhospitaal te klein en maakte men andere locaties in de stad gereed voor de opvang van gewonden, in totaal zo’n 335 bedden.
