Lientje Kruysse groeide op in Amsterdam waar haar vader apotheker was. Hij trad in 1875 toe tot de Commissie van Gasthuizen. Deze commissie zette zich in voor de verbetering van het gasthuispersoneel. Eind 19e eeuw was de discussie over het opleiden van beschaafde vrouwen tot verpleegster in volle gang. Enkele dames uit gegoede kringen gingen werken in het Amsterdamse Buitengasthuis. Ook het Binnengasthuis begon te reorganiseren. Eerst haalde het Binnengasthuis Duitse gediplomeerde verpleegsters binnen, later namen Nederlandse verpleegsters hun taak over.

Al jong wist Lientje Kruysse dat ze verpleegster wilde worden. Tot haar spijt vond haar familie dit volstrekt ongeschikt voor een jongedame van nette komaf. Wel mocht zij in 1886 als lerares naar Groot-Brittannië om tijdens de zomermaanden op een meisjeskostschool lessen in Frans, Duits en muziek te geven. Tijdens dat verblijf bezocht ze de Royal Infirmary in Edinburgh. Dit ziekenhuis had een Florence Nightingale School, waar leerling-verpleegsters een opleiding kregen volgens de ideeën van Florence Nightingale. Gediplomeerde verpleegsters konden aan deze school in zes maanden een diploma voor wijkverpleegster behalen. Ook Lientje Kruysse mocht hier als leerling-verpleegster beginnen, een uitdaging die ze op dat moment nog liet liggen.

Terug in Nederland wilde Lientje Kruysse verder in de verpleging, ondanks de bezwaren van haar familie. In het voorjaar van 1889 begon zij met de opleiding tot verpleegster in het academisch ziekenhuis in Leiden. De diensten van leerling-verpleegsters waren zwaar, zo merkte zij al snel. Haar hoofdzuster was in Engeland opgeleid en regeerde de afdelingen met strenge hand. In Engeland stond de verpleging in grote ziekenhuizen al op hoog niveau, evenals de wijkverpleging. Dat niveau trok Lientje Kruysse nu juist aan en ze besloot Leiden te verruilen voor Edinburgh.